2. za murami

 Rozbójczyni od trzech dni nie rozplotła kitki. Co jakiś czas zerkam tylko czy żyje, bo jest sinoblada i śpi. Teraz oddycha.

Wędrująca robi się coraz... W sumie nie wiem. Rozkrusza lekko twardą, groźną skorupę. Coś powie. Coś odpowie. O coś poprosi.

Z wielkim hukiem objawiła mi się Córa Trójcy Świętej, klękając przed mężem myśląc, że oto sam pan Jezus stoii przy moim łóżku. Odbyła też pielgrzymkę na kolanach po wieczorną dawkę leków. Teraz już nic nie mówi, ale zawsze ma plecak, może pielgrzymka nadal trwa.

Jestem pośród skomplikowanego przekroju osobowości. Patrzę, słucham, obserwuję, nie wchodzę w drogę. Jednak jest jedna, nie dająca mi spokoju zjawa.

Zjawa. Zjawa pojawia się wszędzie, bezszelestnie. Boso. Z palcami stóp wykręconymi pod nierzeczywistymi kątami, z paznokciami jak suche gałęzie modrzewia. Obleczona w delikatny róż koszulki, z włosami niczym misternie splecione gniazdo zaskakuje cię podczas posiłku łypiąc czy coś zostawisz. Wyrasta przy twoim łóżku i grzecznie pyta o kawę. W oparach dymu cichutko, acz zdecydowanie prosi o końcówkę papierosa przy filtrze. Niezobowiązująco, mijając cię wielokrotnie, podpyta o coś słodkiego. 

Nazwę ją w głowie Anniczką.

Komentarze

  1. Wilu24 listopada 2023 10:18

    Trochę gubię się w narracji momentami (kto co zrobił, albo o czyjego męża chodzi), nie wiem, czy to zabieg rozmyślny. Szpitale zawsze są ponure i przykre, szczególnie te polskie. A ten konkretny rodzaj... Podejrzewam, że nawet bardziej.

    OdpowiedzUsuń
  2. Panna Cone25 listopada 2023 03:00

    Męża podmiotu lirycznego. Ale w zasadzie ta narracja może być nieco zmącona kwetiapiną, ale nie chcę edytować- chyba chaotyczność jest tutaj rdzeniem, wypływa ze środka mnie.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

7. za murami

 Dłuższe uwalnianie kwetiapiny, podwójna porcja wieczorem, zaowocowało bardzo nasyconymi snami, niekoniecznie przyjemnymi. Jedną z rzeczy którą pamiętam było przebudzenie się z krzykiem kiedy we śnie zobaczyłam jak Maleństwo z oddziału ześlizguje się z parapetu i spada, z wysoka i bez szans.  Ale na jawie jest inaczej. Czuję spokój. Czuję jakby ktoś zaświecił nikłe, jak lipcowy świetlik, światełko, które pomimo lodowatej, ciemnej i bezkresnej toni udało mi się dojżeć. Miesiącami spacerowałam po lodzie naiwnie sądząc, że mnie utrzyma, ale otaczała mnie gęsta mgła pośród której błądziłam nie widząc, że tafla pod moimi stopami robi się coraz cieńsza i cieńsza. I dopiero kiedy ta pode mną pękła i naparła na mnie ze wszystkich sił zimna ciemność, to w tym mroku cichy głosik błędnego ognika wyszeptał "żyj" Sama nie wiem czy zadźwięczał wewnątrz mojej głowy czy miał głos pięknej, mrocznej acz przyjaznej Wiły. Widziałam ją. W tym oblepiającym, wdzierającym się do każdego otworu w cie
Czytaj więcej

6. Za murami

 Miliony mikrosnów przeplatały się ze sobą przez całą długą noc przez moją głowę tworząc skomplikowaną wstęgę bezsenności. Nie umiem określić czy w ogóle spałam, bo ta noc przypominała bardziej senną czkawkę.  Oblubienica chrystusowa po krótkiej przerwie znów jest z nami. Wygląda nieszczęśliwie, bez biblii w rękach. Chodzi niczym wielki pluszowy miś częstując cukierkami. Podejrzewam, że jej nieszczęście może wynikać z silnej frustracji, podobno czeka aż połączenie telefoniczne z jezusem będzie dostępne.  Dni wloką się niemiłosiernie pozbawione rozrywek i zajęć, łóżka skrzypią bardziej niż powinny, nawet kołdry zdają się być głośne. Jedyne dramaty dotyczą zaginionych zapalniczek, podejrzliwości pacjentek co do podawanych, stale tych samych, leków i wizji pływających ssaków w kabinie prysznicowej.  Szukając silniejszych bodźców czasami mam ochotę rozebrać się wieczorem do naga i stanąć w oknie łazienkowym czekając, jak na Godota, aż komuś sprawi to uciechę, a samej poczuć delikatne łasko
Czytaj więcej